τελικά, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα, όσο σκέφτομαι την οργανωμένη κοινωνική ζωή στο Μοσχάτο... 
λοιπόν, καθρέφτης μιας συνοικίας είναι τα τοπικά σωματεία, οι κινήσεις και οι δομές που αναπτύσσουν δράση σ αυτήν..... και μάλιστα, ένας συνδυασμός πλήθους και ποιότητας.... 
από την άποψη αυτή το Μοσχάτο δεν πάει καλά.... και δυστυχώς οι κάποιες εξαιρέσεις δεν αλλάζουν την εικόνα μιας πόλης εν υπνώσει.... 
παράλληλα, αναρωτιέμαι: είμαστε μια τόσο κακή γειτονιά όπου βασιλεύει ο συντηρητισμός, η αδιαφορία, ο καναπές και η φοβία? 
κατανοώ το γενικότερο κλίμα που προκύπτει από τα γνωστά οικονομικά και κοινωνικά δεινά, αλλά <<κάτω από την πέτρα>> βρίσκω τα δημοτικά... αυτά που επηρεάζουν και ξεπερνάνε ακόμη και τα δρώμενα της κεντρικής πολιτικής σκηνής.... 
είναι απόλυτα βιωματικό, πως ακόμη και εκείνες οι τοπικές πολιτικές οργανώσεις, σαν του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, το μόνο που τις ένοιαζε ήταν τα δημοτικά πράγματα... 
αυτές σήμερα δεν υπάρχουν κατ' ουσία, αλλά άλλο τόσο δεν υφίστανται συλλογικές προσπάθειες που να προβάλουν και να δρουν με επάρκεια για τα κοινωνικά προβλήματα αυτά καθαυτά.... 
ποιός είναι ο λόγος, θα πείτε.... 
μα η παρέμβαση αυτών που ασκούν δημοτική εξουσία... η οποία μη έχοντας ουσιαστικό φιλοκοινωνικό και προοδευτικό έρμα δεν βοηθάει όχι μόνο σωματεία που μπορεί να πρόσκεινται σε αυτήν (μιάς και λέξεις όπως εθελοντισμός, ακτιβισμός, κλπ απουσιάζουν από την συνείδησή της), αλλά άμεσα ή έμμεσα σαμποτάρει εκείνες τις συλλογικές δράσεις και τους συλλόγους, που πρόσκεινται είτε στην αριστερή, είτε στην αντιμνημονιακή τάση... όπως η Μεσοποταμία, ή οι <<1013>>... 
η δημοτική εξουσία θέλει όλα να περνάνε από τα χέρια της, με ένα πνεύμα δημοσιοσχεσιτισμού και γραφειοκρατίας.... 
και τι γίνεται, λοιπόν? 
θα έλεγα, ότι χρειάζεται μια άμεση απάντηση κοινωνικής ευαισθησίας, αγωνιστικότητας και πείσματος... 
είναι χρέος προς τις ανάγκες της χειμαζόμενης κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα....