Το Κατεστημένο πάντα είχε και έχει τον τρόπο του να αντιμετωπίζει κρίσεις ή εκλογικές διαδικασίες. 
Η ενότητα στους κόλπους του σχεδόν δεδομένη αφού τεράστια είναι η πειθώς που προκύπτει από την αίσθηση της άσκησης προσωπικής και συλλογικής εξουσίας, από την ενθυλάκωση χρήματος από μισθούς, αντιμισθίες και αποζημιώσεις, από την εξυπηρέτηση ίδιων συμφερόντων και από την ωφέλεια άλλων υλικών και άυλων αγαθών. 

Το πρόβλημα πάντα το έχει και το είχε η ..."Άλλη" πλευρά!
Αυτή που με όποιο τίτλο ή ονομασία παλεύει υπέρ της πόλης και των κοινών, υπέρ αξιών και μιας άλλης δημοκρατικής λειτουργίας. 
Αυτή όμως έχει να ξεπεράσει φοβίες στο άνοιγμα και στις συνεργασίες, ιδεολογήματα και τσιτάτα, αφορισμούς, καθαρότητες, την αιχμαλωσία από ιδεοληψίες και φορμαλισμούς ή τέλος την προσχηματική μεν, βλακώδη δε, θεοποίηση των διαδικασιών στο όνομα αφηρημένων και εσφαλμένων αυτοεπιβεβαιώσεων. 
Με το πρόβλημά της να γίνεται πραγματικό Δράμα, ένα Δαντικό κολαστήριο, όταν προελαύνοντος του εχθρικού Κατεστημένου, αυτή η "Άλλη" πλευρά ομφαλοσκοπεί, όντας ψυχοπαθολογικά γαντζωμένη στις εμμονές της. 

Η χαμένη πάντα, είναι η Κοινωνία...