Ούτε ο θεός δεν μπορεί να το εξηγήσει

Κάτι τέτοιες ειδήσεις σε κάνουν να πιστεύεις πως τελικά ο άνθρωπος είναι το χειρότερο απ’ όλα τα θηρία στο ζωικό βασίλειο. Δεν το χωράει ο νους το μέγεθος της τραγωδίας που έλαβε χώρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και συγκεκριμένα στο Νιούταουν του Κονέκτικατ, όπου ένας πάνοπλος δράστης μετέτρεψε ένα δημοτικό σχολείο της περιοχής σε πολεμικό τοπίο με θύματα 27 ανθρώπους μεταξύ των οποίων 20 παιδιά από 5 έως 10 χρονών.

Πραγματικά στο άκουσμα της είδησης μένεις παγωμένος, αποσβολωμένος, ανίκανος να σκεφτείς ή να κάνεις κάτι. Προσπαθείς επί ματαίω να μπεις στη θέση των άτυχων αυτών γονιών που σε μια καθημερινή τους μέρα έμαθαν πως τα αγγελούδια τους έφυγαν για πάντα, όχι εξαιτίας κάποιου ατυχήματος, που επιφύλασσε γι’ αυτά η μοίρα ή μετά από κάποια άνιση με μια ασθένεια μάχη, αλλά συνεπεία του ” έργου ” ενός άρρωστου μυαλού που αποφάσισε, ο Θεός ξέρει γιατί, να αιματοκυλήσει το σχολείο τους, δηλαδή του χώρου που πρέπει αυτά και οι γονείς του να αισθάνονται ασφαλή, σίγουρα και ξένοιαστα αφιερώνοντας τις ώρες τους στο παιχνίδι, την παιδική τους ξενοιασιά και την μόρφωση τους.

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που η κοινωνία των Η.Π.Α συνταράσσεται από το άκουσμα ενός τέτοιας βιαιότητας γεγονότος. Πολλές φορές στο παρελθόν έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο ένοπλοι να εισβάλλουν σε σχολεία, πανεπιστήμια και χώρους εργασίας και τυφλωμένοι από μίσος να σκορπούν τον τρόμο σκοτώνοντας αδιακρίτως όποιον βρεθεί στο πέρασμα τους πριν στρέψουν την οργή και το μένος τους στον ίδιο τους τον εαυτό αυτοκτονώντας και κλείνοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο τον κύκλο του αίματος που οι ίδιοι άνοιξαν.

Το θέμα δεν είναι η καταγραφή τέτοιων γεγονότων, ο κατάλογος των όποιων δυστυχώς ολοένα και μακραίνει, αλλά πως μπορούν οι σύγχρονες κοινωνίες να προστατευτούν από παρόμοια περιστατικά. Το κακό είναι πως παραλογισμοί σαν τον σημερινό βρίσκουν μιμητές σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την δολοφονική μανία του Μπρέιβικ, του μακελάρη της Νορβηγίας που τον Ιούλιο του 2011 σκότωσε ορμώμενος από ρατσιστικά και ακροδεξιά κίνητρα με βομβιστική επίθεση στην πρωτεύουσα Όσλο 8 άτομα για να ολοκληρώσει το μακελειό στο νησί Ουτόγια όπου εκτέλεσε εν ψυχρώ 69 ανθρώπους, που το μόνο τους ” έγκλημα ” ήταν πως διαφωνούσαν ιδεολογικά με τον μακελάρη.

Ο συγκεκριμένος θεωρήθηκε ψυχικά υγιής και καταδικάστηκε σε 22 χρόνια κάθειρξη σοκάροντας μάλιστα την παγκόσμια κοινή γνώμη με τον απόλυτο κυνισμό και την έλλειψη μεταμέλειας του.

Ψυχολόγοι δεν είμαστε, ούτε είναι σωστό να επιχειρεί κανείς μέσω ενός άρθρου να βρει τις πιθανές αιτίες και τους λόγους που όπλισαν το χέρι του νεαρού αυτού ανθρώπου και τον έκαναν να προκαλέσει τόσο μεγάλο κακό. Το μόνο που έχει, ίσως, αξία να ψάξει κανείς είναι τις παθογένειες ενός συστήματος που μέσα από τα σπλάγχνα του ξεπηδούν τέτοιου είδους τέρατα. Σαφώς και δεν είναι όλες οι σύγχρονες κοινωνίες ίδιες.

Δεν έχουν όλοι οι κοινωνικοί ιστοί ανά την υφήλιο τις ίδιες σταθερές, τις ίδιες άμυνες και τα ίδια αντανακλαστικά. Για παράδειγμα στην Ελλάδα η έννοια της γειτονιάς και η επαφή μεταξύ των ατόμων υποκαθιστά τον ψυχαναλυτή των κοινωνιών στη Δυτική Ευρώπη και στην Αμερική. Στις ΗΠΑ, όπου τα γεγονότα αυτά κάνουν την εμφάνιση τους συχνά πυκνά, η οπλοκατοχή βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που παιδιά ή έφηβοι τραυματίζονται σοβαρά πειραματιζόμενοι με τα όπλα των γονιών τους. Ο βομβαρδισμός των παιδιών, από την πολύ μικρή τους ηλικία, με ταινίες και κινούμενα σχέδια με βίαιες συμπεριφορές που σταδιακά αντικατέστησαν τις όμορφες μορφές των κλασικών κινουμένων σχεδίων της Disney ίσως παίζει και αυτός το ρόλο του, ωθώντας τα να αντιγράψουν τις ακραίες συμπεριφορές των ηρώων τους.

Για πολλοστή φορά, μετά από ένα τραγικό συμβάν, γίνεται λόγος από επίσημα χείλη για αλλαγές στους νόμους που ισχύουν για την οπλοκατοχή στις ΗΠΑ. Ο Μπάρακ Ομπάμα μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του αναφερόμενος στην είδηση του μακελειού στο Κονέκτικατ, άφησε ανοικτό παράθυρο για την επανεκτίμηση του ζητήματος της οπλοκατοχής. Άλλωστε οι πιο προοδευτικοί από την δημοκρατική παράταξη το ζητούν καιρό τώρα τονίζοντας τους κινδύνους για την Αμερικάνικη κοινωνία, με τα περιστατικά αυτού του είδους δυστυχώς να τους επιβεβαιώνουν. Η πλευρά των ρεπουμπλικάνων έχει κατά καιρούς προβάλει σθεναρή αντίσταση στο θέμα αυτό επικαλούμενη μέχρι και την αμερικανική παράδοση. Μετά τα θύματα της χθεσινής μέρας θα συνεχίσει όμως;

Για το τέλος άφησα την ανθρώπινη διάσταση της τραγωδίας. Από όποια πλευρά και να το δει κανείς οι προεκτάσεις είναι οδυνηρές. Η μαζική απώλεια τόσων νέων ανθρώπων από μια κοινωνία δεν μπορεί να υπολογιστεί με κανένα τρόπο. Τόσα μικρά παιδιά με τη ζωή να διαγράφεται μπροστά τους έχασαν τη ζωή τους. Ο χρόνος για τις οικογένειες τους θα μείνει σταματημένος στη χθεσινή αποφράδα ημέρα. Οι συμμαθητές τους που επέζησαν της δολοφονικής μανίας του δράστη δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν τον τρόμο που έζησαν.

Η ευαίσθητη παιδική τους ψυχή στιγματίστηκε για πάντα και θα χρειαστεί πολύ δουλειά, και με τη βοήθεια ειδικών, για να επουλωθεί έστω και μερικώς το τραύμα. Ας ελπίσουμε πως το χθεσινό συμβάν θα είναι το τελευταίο σε μια σειρά ανάλογων περιστατικών και ας στείλουμε, έστω και νοερά με τη σκέψη μας, την συμπόνια και την προσευχή μας στους οικείους των θυμάτων.