Με καθυστέρηση διάβασα κάποια πράγματα που γράφει στην σελίδα του στο facebook ο Σπύρος Μαριόλης. 
Λέει (καλύτερα εξομολογείται): 
Η απογοήτευση που αισθάνθηκα στη λήξη ήταν απίστευτα μεγάλη... 
Το αυθόρμητο χειροκρότημα από όλο το γήπεδο όταν φεύγαμε και η παραδοχή των αντιπάλων ότι έχουμε την καλύτερη ομάδα που πέρασε από κει (και από τις αθηναϊκές)... ήταν το σημείο που λύγισα .....!!!!! 

Δεν ήμουν στο γήπεδο για να περιδινηθώ στην χαρμολύπη που προκαλεί από την μια η ήττα και από την άλλη τα χειροκροτήματα και τα ευμενή σχόλια των Βυρωνιωτών. 
Ξέρω καλά πως η ομάδα μας είχε τα φόντα να πάει καλύτερα, όπως ξέρω ότι προσωρινά μόνο η αποτυχία ανόδου στην Γ’ Εθνική επισκιάζει τα τρόπαια από την κατάκτηση τόσο του Πρωταθλήματος, όσο και του Κυπέλλου. 
Απλά στο πιο κρίσιμο σημείο των αγώνων μπαράζ, οι απουσίες εξαιτίας τραυματισμών και ο αποσυντονισμός στην σύνθεση της ομάδας, που ήρθε σαν αποτέλεσμα των απουσιών, υπήρξαν οι κυρίως λόγοι που οι νεαροί αθλητές της ομάδας δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν το βάρος αυτού του εξοντωτικού μίνι πρωταθλήματος. 
Αλλά ο αθλητισμός όπως και η ζωή είναι μια αέναη προσπάθεια πάνω στα ίδια πράγματα και ως εκ τούτου θεωρείται δεδομένο ότι η ΑΕ Μοσχάτου θα αγωνιστεί και στη νέα σαιζόν για το καλύτερο, έχοντας σύμμαχο μια πολύτιμη εμπειρία από την φετινή Οδύσσεια. 

Για όλα τα παραπάνω ο κυριακάτικος αγώνας με την προβιβαζόμενη Δόξα Βύρωνα πρέπει να έχει εορταστικό χαρακτήρα, έστω και με ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα προς τους αθλητές μιας ομάδας που κόπιασε πραγματικά για να κατακτήσει τους ανώτερους δυνατούς τίτλους και κυρίως έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο. 
Προσωπικά αν ήμουν δήμαρχος Μοσχάτου – Ταύρου που νοιάζεται για την ομάδα και δεν πήγαινα στο γήπεδο για τυπικούς λόγους, την Κυριακή θα βράβευα την ομάδα με ένα βαρύτιμο έπαθλο σαν δείγμα αγάπης και αναγνώρισης σε μια ομάδα που και ψυχαγωγεί του Μοσχατιώτες, αλλά που υπήρξε και ένας τέλειος πρεσβευτής της πόλης μας…