Όσοι γράφουν από τη μεριά των «καλών»» αντιμετωπίζουν αργά ή γρήγορα ένα σοβαρό πρόβλημα. 

Αντιλαμβάνονται ότι τα έχουν πει όλα. 

Για τον καπιταλισμό, για τη συμμορία της Σχολής του Σικάγου, για τον μερκελισμό και την Ευρώπη των απροκάλυπτων οικονομικών συμφερόντων, για το ΔΝΤ και την Τρόϊκα, για τον Σαμαρά και το σινάφι του, για το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ, για την κωλοκατάσταση των μισθών πείνας και της καλπάζουσας ανεργίας, για τον ΕΟΠΥΥ που κλείνει, για την Χρυσή Αυγή, για τον Ευθυμίου, για μια πόλη που πεθαίνει και ετοιμάζεται να καρναβαλιστεί… για…, για… 

Απελπίζονται που το γνωστό επαναλαμβανόμενο καταντάει σπαζοκεφαλιά και υλικό σε ώτα μη ακουόντων. 

Κι ενώ οι «καλοί» - ή οι έστω μεροληπτούντες λογικά - αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους πρόβλημα, οι άλλοι το βιολί τους, τη δουλειά τους. 

Συνεχίζουν να παράγουν κοινωνικό πόνο με αποκρουστικά μέτρα, να κυβερνούν κατά παράβαση ακόμη κι αυτού του σκηνοθετημένου αστικού Συντάγματος, να αστυνομοκρατούν δια των ροπαλοφόρων, να οικειοποιούνται την δημοτική εξουσία… 

Όλα βέβαια μέσα από την βολική απουσία των πολιτών, που είναι ταυτόχρονα και δημότες… 

Περά λοιπόν από το πρωτότυπο θέμα και υλικό για να γράψεις, προκύπτει η βάσανος και για ποιούς να αρθρογραφήσεις… ποιοι θα σε ακούσουν… 

Αποσύρομαι προσωρινά (μ ένα Marlboro lights στο χέρι) δίπλα στο παράθυρο να χαζεύω το παρασκευάτικο ψιλόβροχο, αλλά ξέρω ότι είμαι φτιαγμένος για να επιμένω, να αντιπαραθέτω στην βρωμερή τακτική τους την ανάγκη για να μιλήσω… 

Όλοι λοιπόν στην δουλειά που ταχθήκαμε. 

Αυτοί σκατά, κι εμείς έστω να αρωματίζουμε, εφόσον δεν μπορούμε ολοκληρωτικά να τα απομακρύνουμε, των απορριμματοφόρων εκλειπομένων… 

(πάντως αν βγείτε απόψε βάλτε κάτι ζεστό επάνω σας) 

Τα λέμε!