Ο Βενιζέλος στα φανερά ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, από τη μια υπηρετεί πιστά τους πάτρωνές του και από την άλλη παλεύει να διασωθεί πολιτικά, επιχειρώντας να παραστήσει την Κιβωτό του Νώε ή το στρουμπουλό υποβρύχιο Κουρσκ .

Ευρύχωρο και αρκετά άδειο το κήτος του για να χωρέσει τους «58» και την κίνησή τους και κατ ανάγκη ανθεκτικό για να αντέξει το κάθε καρυδιάς καρύδι από τους παλιούς Πασόκους που τους ανασύρονται από την πολιτική ναφθαλίνη στο όνομα της νέας Κεντροαριστεράς (πες φράγμα απέναντι στον επερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ), όπως μια νοικοκυρά ανασύρει κατά τα μέσα Δεκέμβρη τις παλιές συστοιχίες με τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια που στην πλειοψηφία τους δεν ανάβουν.

Μέχρι το όνομα του Σουλαδάκη άκουσα την ώρα που οδηγούσα και πήγε να μου φύγει το τιμόνι.

Πολλοί μιλάνε για ξαναζεσταμένη σούπα που όμως ακόμα και οι πεινασμένοι δεν την ακουμπάνε, και κάποιοι άλλοι θυμίζουν το βιβλίο του Heinrich Winkler, «Βαϊμάρη: Η ανάπηρη δημοκρατία», όπου περιγράφεται η προσπάθεια της τότε σοσιαλδημοκρατίας του Φρίντριχ Έμπερτ να κουκουλώσει της αμαρτίες της, πράγμα που οδήγησε στο ναζισμό και στα ερείπια του Β' Παγκόσμιου πολέμου.

Προσωπικά, ονόματα σαν του ΓΑΠ, του Σημίτη, του Ρέππα, του Παπαδόπουλου ή του …Σουλαδάκη (μα που στο διάολο τον βρήκαν μέσα στο σεντούκι;) μου θυμίζουν τραπουλόχαρτα πεταμένα στο τραπέζι μετά από μια τρελή παρτίδα κουμ-κάν όπου οι παίχτες ανακάλυψαν ότι η τράπουλα είναι λειψή!!!

Όσο προσεκτικά, λοιπόν, κι αν την μαζέψουν από την πράσινη τσόχα, όσα καλά κι αν την τακτοποιήσουν και ανακατέψουν, κι όπου κι αν την «κόψουν» πάντα θα βρίσκεις ντάμα μπαστούνι τον Σημίτη ή βαλέ καρό τον Σκανδαλίδη…

Πότε όμως δεν θα βρεθεί ο μπαλαντέρ….