100 χρόνια Φούρναρης

Πεντανόστιμο φαγητό της Κυριακής μετά τον πόλεμο!
Η μνήμη γεμάτη από λαμαρίνες μαύρες για κουραμπιέδες και μελομακάρονα, για τσουρέκια το Πάσχα για τυρόπιτες στις γιορτές κι ο Αντώνης ο Πούλιος να θέλει όλους να τους ευχαριστήσει.

Η δεύτερη έντονα μου θυμίζει τις απόκριες, που έφερνε ο Αντώνης τις λαγάνες ξημερώματα στην ταβέρνα της γιαγιάς μου, στου Σαλαπατάρα, την Καθαρά Δευτέρα χαράματα και περίμενε να πάρει ο κόσμος μετά το γλέντι της τελευταίας αποκριάς, τις παραγγελίες του!
Ακόμα στα ξύλα!
30-50 λαγάνες και παραπάνω έφερνε ο Αντώνης λαχταριστές!
Η τρίτη, μετά το 65, νέα νοικοκυρά, αλλά η πορεία δεν άλλαζε!
Εκτός του ψητού που είχαμε ηλεκτρικό πια φούρνο, στις γιορτινές λαμαρίνες, στο ψωμί, τώρα είχαν προστεθεί και τα έτοιμα γλυκά.

Μια ζωή ολόκληρη, με το που άνοιγες τα μάτια το ψωμάκι είχες κατά νου!
Το σουπερ μάρκετ για ψωμί, δεν έχει καμιά τύχη σ αυτή την παράδοση!

Άπειρα και τα περιστατικά του γέλιου!
Γινόταν ο Αντώνης έξω φρενών, όταν του έφερναν το κρέας με τα μακαρόνια στη σάλτσα να κολυμπάνε!!!
«Ρε πρώτα ψήνεται το κρέας κι ύστερα ρίχνω το μακαρόνι! Πόσες φορές θα σας το λέω»?
Τίποτα, την άλλη Κυριακή πάλι τα ίδια!!!

Σκέτο θέατρο έπαιζαν ο Σταύρος ο Πουντίδης με τον Αντώνη!
Ο Αντώνης μάζευε κάθε μήνα κι έγραφε σ ένα τετράδιο πόσα χρήματα έδινε ο καθένας για την ανέγερση της Αγίας Σωτήρας.
Δεν υπήρχε μέρα που ο Σταύρος να μην του πει, να δώσει τα χρήματα στο Κόμμα γιατί το είπε ο Μαρξ (!) μόνο έτσι θα του συγχωρεθούν οι αμαρτίες του, κι ο Αντώνης να του απαντάει:
«ρε συ, συνεταιρός σου είναι αυτός»?
Άσε οι φιτιλιές που έβαζαν όλοι για να γίνεται ο τζερτζελές πιο διασκεδαστικός.....

Σήμα κατατεθέν της γειτονιάς μας, εκατό και.... χρόνων ο φούρνος μας!
Η Νανά γέρασε μαζί του, κι αυτό το καλό έχουν τα γηρατειά, να μην φύγεις νέος και έτσι να δώσεις την ανάμνηση των εκατό χρόνων της γειτονιάς σου στους νεώτερους!
Εγγόνια, δισέγγονα του Πούλιου, καλές δουλειές! .