Είμαι 4 χρόνια μεγαλύτερη της.
Είχα συμμαθητή στο δημοτικό και στο γυμνάσιο τον αδελφό της, τον Κώστα, αλλά από νήπια, η Ήρα κι εγώ είχαμε την ίδια δασκάλα του πιάνου στα πρώτα μας βήματα, την Τζένη Ρόκκα στο δημοτικό σχολείο της Β. Ρόκκα, εδώ στο Μοσχάτο, κοντά στην παραλία.

H Ήρα μεγάλωσε μέσα σε περιβάλλον ευγενικό, και η ίδια παρέμεινε στο ίδιο μοτίβο: ευγενική και γλυκομίλητη.
Μετά τα γυμνασιακά μας χρόνια, παρ όλο που μένουμε πολύ κοντά, δεν βλεπόμασταν…
Η ανηφόρα της ζωής μας χάραξε διαφορετικούς δρόμους.
Που χρόνος!..
Οικογένεια, παιδιά…
Εκείνη με άνδρα ναυτικό και με όλες τις δυσκολίες που προξενεί αυτό το επάγγελμα.
Εγώ το δικό μου αγκομαχητό επιβίωσης...

Ωστόσο τις γιορτινές μέρες του χειμώνα, στα νιάτα μας, ανοίγαμε πάντα τα σπίτια μας και η μία προσκαλούσε την άλλη σε δείπνο με φιλικές παρέες.
Υπήρχε μεταξύ μας εκτίμηση και κάναμε ωραία γλέντια, με την Ήρα ή τη Νανά εναλλάξ στο πιάνο και με τραγούδι ως το πρωί…
Η Ήρα άπλωνε όλα τα φαρφουρένια σερβίτσια της γιαγιάς της, τα δαντελέ τραπεζομάντηλα της μαμάς της κι όλα τα καλούδια του κόσμου επάνω στο τραπέζι της.
Καλωσορίζαμε την κάθε νέα χρονιά και γελούσαμε λέγοντας:
«Άντε Ήρα μου… Άντε Νανά μου… θα σε δω του χρόνου»!

Ένα βράδυ η Ήρα, μέσης πια ηλικίας, με παίρνει τηλέφωνο…
«Νανά , έλα ν ακούσεις το Σοπενάκι μου! (εννοούσε τον Σοπέν)…
Αύριο θα το δώσω εξετάσεις για το πτυχίο»!
Κάγκελο η Νανά....
Εκείνο το βράδυ ακούγοντας να παίζει Σοπέν με τα μικροσκοπικά της δάκτυλα, κατάλαβα ότι δεξιοτεχνία δεν είναι μόνο τεχνική, είναι πάνω απ όλα ψυχή και ότι η ρομαντική μουσική για να εκτελεστεί σωστά και για ν αποδώσει, χρειάζεται κλασσική καθαρότητα μέσα στη μνήμη μας!

Η Ήρα, αθόρυβα και με κέφι ζωής, αφού προηγούμενα μεγάλωσε τα παιδιά της, αποφάσισε να σαρώσει όλα τα μουσικά διπλώματα όλων των εποχών!
Αρμονίας, αντίστιξης, φούγκας, πτυχίο και δίπλωμα πιάνου!
Όλα τούτα με ατελείωτες ώρες διαβάσματος και μόχθου - και δεν ήταν καθόλου εύκολο να έχεις ταυτόχρονα χίλια-δυο πράγματα στο μυαλό σου μεγαλώνοντας και πίσω σου και μια οικογένεια.

Όμως η Ήρα αφού τελείωσε τα διπλώματα στα -ηντα (!), αποφάσισε να βγει στην αγορά εργασίας!
Ένα σχολείο στον Πειραιά ήταν ότι έπρεπε για τα πρώτα όνειρα της!
Δεν σταμάτησε όμως εδώ!
Ένα δεύτερο σχολείο στην Εύβοια κάθε εβδομάδα, κάνει τη ζωή της πιο νεανική με το πηγαινέλα!
Τι στα τριάντα, τι στα εξήντα, τι στα ογδόντα, τα πάντα για την Ήρα είναι εφικτά!

Ο γιός της o Νίκος, γεννημένος κι αυτός στο Μοσχάτο, εξαιρετικός φλαουτίστας, διπλωματούχος, και τεχνικός πνευστών μουσικών οργάνων, με εξειδίκευση στο Παρίσι.
Η Ήρα έχει σχέδιο μέσα στο μυαλό της για το μέλλον…
Ένα κοντσέρτο θέλει… στην όπερα της Σύρου… με τον γιό της!
«Αλλά Νανά μου, δε διαβάζει το τέρας μου»!
«Έλα βρε Νίκο, γι αυτό έγραψα αυτό το άρθρο… να διαβάσεις (!!!) για να προλάβω κι εγώ γριούλα γυναίκα να είμαι εκεί στη Σύρο»!

Ήρα Διπλάρη, αυτά τα έγραψα για να τιμήσω όχι μόνο τις μεγάλες σου προσπάθειες και τη δύναμη του «θέλω» σου, αλλά και για να πω στις Τουρκοχαϊβανούδες ότι την ζωή αν αξίζει να τη ζει κανείς, είναι όχι μ ένα τηλεκοντρόλ αποχαύνωσης στο χέρι, αλλά με την χαρά της δημιουργικότητας, που περνώντας τα χρόνια γίνεται ακόμα πιο ηδονική!
Βρε Hράκι… σε καμαρώνω… και χαίρομαι που υπάρχεις ανάμεσα μας…