Το κείμενο της Νανάς Ιωαννίδου έρχεται σαν μια ανακουφιστική αύρα στην άρνηση να γράψουμε για "σοβαρά" θέματα. Όταν μας έστειλε ηλεκτρονικό μήνυμα λέγοντας ότι "εχω μπαφιασει απο πολιτικη εξαθλιωση και εγραψα ενα κομματι για ενα αυτοκίνητο παλιο με φωτογραφία μου και ενa ταξιδι στην Αιδηψο τα χρονια του 50" είχαμε αυτομάτως επιλέξει το επόμενο δημοσίευμά μας... 

Ένα ανέλπιστο αυτοκίνητο περιήλθε στα χέρια του πατέρα μου από έναν προϊστάμενο του στην ΗΕΑΠ στα χρόνια του 50, έναντι μιάς χρυσής λίρας! 
Τον αγαπούσε, ήταν φίλοι, και του είπε μια μέρα: Γεράσιμε φεύγω Καναδά, δεν θέλω να το δώσω αλλού, θέλω να το πάρεις εσύ, γιατί ξέρω θα είναι σα να το έχω εγώ. 
Έτσι, στα χρόνια του 50 βρεθήκαμε με ένα ΙΧ Γερμανικό του 1938! 
Ήταν το OPEL CADETT!.. μ ένα συμβόλαιο σε συμβολαιογράφο, 10 σελίδων! 
Άρχισε ένας μεγάλος έρωτας για τον πατέρα μου κι ένα μαρτύριο για μένα που του σκάλιζα τα εργαλεία! 
Ότι εργαλείο νόμιζε κατάλληλο για να λυνοδένει το ΙΧ, το αγόραζε. 
Εγώ από περιέργεια τον κοιτούσα με τις ώρες τι έκανε και όλο σκάλιζα τα εργαλεία, κάτι που τον πατέρα τον έκανε έξω φρενών. 
Μπορεί βέβαια να μην έγινα μηχανικός αυτοκινήτων, αλλά ως παντρεμένη, στο δικό μου σπίτι, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος, χτίστης, πλακάς δεν έμπαινε εύκολα μέχρι τώρα, ει μη μόνο για τα πολύ δύσκολα! 
Άσε που έπαιρνα και δουλειές στα εξοχικά των φίλων! 

Το κράτησε ολόκληρη ζωή, το έλυνε, το έδενε, τα εξαρτήματα από νικέλιο τα ξεμοντάριζε για να τα γυαλίσει, ανταλλακτικά τα αγόραζε και ρεζέρβα για να έχει και δεν εύρισκε κανέναν μάστορα της προκοπής, ει μη μόνον έναν φίλο του οδηγό, που ερχόταν και έδινε τις οδηγίες και το συζητούσαν το θέμα πιο αναλυτικά! 
Σε όλη την κοντινή Αττική κάθε Κυριακή μας πήγαινε βόλτα για πικνίκ, παίρναμε τα τσίγκινα πιάτα μας, μαζεύαμε κλαδάκια, ψήναμε λίγα μπιφτεκάκια νεράκι ψωμάκι, μια μπάλα, λίγο μπάνιο το καλοκαίρι στη Βούλα που ακόμα ήταν εξοχή, και η ζωή κυλούσε ήρεμα…… 

Όταν το καλοκαίρι έπαιρνε την άδεια του εκεί έδινε ο πατέρας όλη του τη μαστοριά! 
Πηγαίναμε για τα θερμά μπάνια του στα λουτρά της Αιδηψού! 
Αθήνα - Αιδηψός σε κατσικόδρομο! 
Μετά την Χαλκίδα, χοντρές πέτρες, ανηφόρες μεγάλες, ο ήλιος να καίει, αλλά ο πατέρας ήταν ευτυχής. 
Στο porte bagage όλα του τα εργαλεία, όλη η οικογένεια μαζί του, το οδηγούσε με πολύ προσοχή. 
Σταματούσαμε που και που να ξεκουραστεί το αμάξι! 
Άνοιγε τη μηχανή και του έβαζε νεράκι φρέσκο! 
Είχαμε μαζί μας κι ένα μπετόνι σιδερένιο, ειδική ρεζέρβα με βενζίνη. 
Τρώγαμε αργά το μεσημέρι φθάνοντας στην Αγία Άννα. 
Μενού τότε κάποιων μικρών εστιατορίων, πατάτες τηγανητές, μελιτζάνες με κουρκούτι τηγανητές, τυρί φέτα, σαλάτα και ψωμί. 
Λίγη δροσιά στα πόδια μας και στο κεφάλι μας, και αρχίζαμε το τελευταίο κομμάτι που ήταν και το πιο δυσκολοδιάβατο αλλά και το πιο γραφικό. 
Πλησιάζοντας στα μέρη της Ιστιαίας, τα τόσο εύφορα, μας φίλευαν καθοδόν στα χωράφια πεπόνια, σύκα, σταφύλια και τα τρώγαμε μέσα σ έναν κονιορτό σκόνης που περνούσαν τα φορτηγά για Αθήνα ή στην αντίθετη κατεύθυνση! 

Ελάχιστα τότε τα ΙΧ. 
Πρώτα ανηφορίζαμε Ιστιαία κι έπειτα κατηφορίζαμε Αιδηψό. 
Δεν υπήρχε άλλος δρόμος. 
Το βραδάκι φθάναμε στην Αιδηψό. 
Ο πατέρας τώρα που τον σκέπτομαι με τα λόγια που έλεγε, ήταν ευτυχής που τον έβγαζε κάθε φορά «παλληκάρι»! 
Μόνο νερό και βενζίνη έβαζε όλα τα χρόνια του. 
Κατά το 55-56 είδαμε ανθρώπους από τα γύρω χωριά, άνδρες, γυναίκες, να σπάνε αυτές τις θεόρατες πέτρες του δρόμου για να γίνει ο νέος δρόμος, με όλα εκείνα τα πρωτόγονα μέσα αλλά και με τα χεράκια τους. 
Όλοι σκονισμένοι, οι γυναίκες με τσεμπέρια στις δροσερές γωνιές τα μεσημέρια καθόντουσαν και τρώγανε ψωμάκι με ελιές. 
Αι Πατρίδα μου...

Το αυτοκίνητο δεν με άφησε να το οδηγήσω ποτέ. 
Ωστόσο όταν παντρεύτηκα το έδινε στον άνδρα μου, για να πάμε βόλτα πριν πάρουμε δικό μας. 
Όταν το παρκάραμε αργά στη Λάμπρου Κατσώνη μας περίμενε, δεν έπεφτε για ύπνο. 
Όταν έφυγε ο πατέρας ξαφνικά από καρδιά, δεν μπορούσαμε να το βλέπουμε, στενοχωριόμασταν, έτσι αποφασίσαμε με την μητέρα να το δώσουμε σ έναν συλλέκτη… 
Όταν ήλθαν να το πάρουν, δεν ήθελα να είμαι εκεί. 

Πάντα νομίζω ότι είναι με τον πατέρα κάπου. 
Ωστόσο του είχα κάνει την τελευταία ζαβολιά. 
Δεν έδωσα το κασελάκι με τα εργαλεία του, που πάντα μαλώναμε γι αυτά όταν του τ` ανακάτευα… 
Κάτω τα χέρια σου, του λέω πατέρα πολλές φορές, αυτά είναι δικά μου!