Ο μεγάλος λαϊκός συνθέτης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, στα χρόνια της κατοχής έμενε με τη μητέρα του στις Τζιτζιφιές και επισκεπτόταν συχνά το Μοσχάτο. Στα 1940 νοίκιασε στο Μοσχάτο το «Στέκι των κυνηγών»., που ήταν καφενείο του Αλέκου Καπίρη. Το έκανε ταβέρνα και έπαιζε με το συγκρότημά του που είχε 4 όργανα.  Σ’ αυτό το μαγαζί σκάρωσε τα παρακάτω στιχάκια:

                        

 Έβγα να με δεις απ’ το παραθύρι,

  Μάρω μου γλυκιά, θα’ μαι  στου Καπίρη

Κι άμα δε με βρεις έλα παρακάτω,

 Μαρίτσα μου γλυκιά, θα’ μια στο Μοσχάτο.

 

Κείνα τα χρόνια της Κατοχής ζούσε στο Μοσχάτο ο καπετάν- Αντρέας Ζέππος. Ο Ζέππος είχε μια ψαροπούλα που βρισκόταν συνήθως αραγμένη στα ρηχά νερά του Μοσχάτου. Την έλεγε «Αικατερίνη» Την τράτα την έριχνε συχνά και στην παραλία του Μοσχάτου και έπιανε πολλά ψάρια. Του άρεσαν τα γλέντια κι έτσι πήγαινε στην ταβέρνα του Καούρη με την παρέα του ,που έκαναν γλέντι το πρωί μετά την τράτα. Ο καπετάνιος πήγαινε και στην ταβέρνα του Καπίρη, που λένε πως εκεί βγήκε το τραγούδι « Καπετάν Αντρέα Ζέππο». Γρήγορα ο Παπαϊωάννου έγινε φίλος με τον Καπετάνιο γιατί και στους δυο άρεσε η θάλασσα. Όποτε τον έβλεπε πάντα έλεγε « Καπετάν Αντρέα Ζέππο χαίρομαι όταν σε βλέπω». Το 1946 έγραψε σε δίσκο το δημοφιλές συρτό που πρωτάκουσε η παρέα στην ξακουστή ταβέρνα «Φαληρικό», στις Τζιτζιφιές.

 

                                    Μια ψαροπούλα είναι αραγμένη

                                    Στο ακρογιάλι το Ζέππο περιμένει.

Καπετάν – Αντρέα Ζέππο,

Χαίρομαι όταν σε βλέπω.

 

Όλοι καλάρουνε, μα δε βγάζουν ψάρια,

Καλάρει ο Ζέππος και βγάζει καλαμάρια.

Έγια μόλα, έγια λέσα,

Έχει ο σάκος ψάρια μέσα.

 

 

Όλοι στο τσούρμο μας είμαστε ιππότες

Εφτά απ’ την Κούλουρη και τρεις Αϊβαλιώτες.

Έγια μόλα, έγια λέσα,

Έχει ψάρια η βάρκα μέσα.