Αυτή είναι η πρώτη μας συνεργασία με την Κατερίνα Καρύδη. Ήρθε απρόσκλητη και αρκετά αναπάντεχη τη στιγμή της απορίας και του αδιεξόδου μας να βρούμε έναν Χριστουγεννιάτικο (τέλος πάντων) βηματισμό.Σαν ΜοσχατουΠολις χαιρόμαστε πάρα πολύ γιατί στην τόση ασχήμια που βασιλεύει ένα γύρω μας (πολιτική, οικονομική, μα και ατομική σε κάποιες περιπτώσεις) στο blog μας θα ακουστεί μιά πεισματάρικη αλλά και ευχάριστα ζωοποιός "φωνή" που θέλει να μοιραστεί μαζί σας μιάν ευχή, όπου ο καθένας και η καθεμιά βρίσκει τα δικά του και τα δικά της καλά χριστούγεννα...

Γιορτές. 
Λαμπιόνια, δεντράκια, μπάλες, παιχνίδια, χρώματα κι αρώματα! 
Κόσμος που πηγαινοέρχεται στα μαγαζιά και προσπαθεί να αγοράσει λίγη χαμένη χαρά. 
Μαζί τους κι εγώ... 
- Στόλισες; με ρωτάνε οι φίλοι μου. 
- Όχι κι ούτε θα στολίσω! απαντάω σε όλους αποφασισμένη. 
- Κυρία, πότε θα στολίσουμε την τάξη; ρωτάνε οι μαθητές μου. 
- Καλέ, Νοέμβρης είναι ακόμα!! Περιμένετε λίγο...!! 
- Δεν πειράζει κυρία, εμείς στολίσαμε στο σπίτι από τώρα! 
Παύση. 
Διαρκείας. 
Μου τη δίνουν οι γιορτές. 
Και τα τελευταία χρόνια, μου τη δίνουν ακόμα περισσότερο. 
Νιώθω ότι ΠΡΕΠΕΙ να αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά και αγαλλίαση αυτές τι μέρες, που φυσικά εγώ δεν αισθάνομαι και ότι ΠΡΕΠΕΙ να περάσω τέλεια και διαφορετικά, που τελικά ποτέ δε συμβαίνει αυτό και μένω έτσι πάντα με ένα αίσθημα ανικανοποίητο... 
- Τι κατασκευές θα κάνεις φέτος; με ρωτάνε φίλες συναδέλφισσες. 
- Μπαρδόν; Κατασκευές; Πρέπει να κάνω και κατασκευές;; Αφού έχουμε δασκάλα των εικαστικών που τα κάνει αυτά. 
- Ε, να κάνουμε κάτι κι εμείς με τα παιδιά μωρέ, έτσι για το καλό... 
Παύση. 
Για το καλό;; 
Ποιο καλό;; 
Για το δικό μου πάντως όχι!! 
Μου τη δίνουν οι κατασκευές. 
Χαρτάκια, χαρτονάκια, κόλλες, χρυσόσκονες, όλα πεταμένα στο πάτωμα ή κολλημένα στα χέρια μου και στα ρούχα μου! 
Δε θέλω, δε θέλω, δε θέλωωωωωωωω!! 
- Κυρία, εσάς τι δώρο θα σας φέρει ο Αη Βαλίλης; Τι ζητήσατε; 
Παύση. 
Τα νεύρα μου! 
Ποιος Άη Βασίλης;; 
Εδώ δεν είμαι σίγουρη ούτε για τον προκομμένο το (Βασιλ)άκη (που λέει ο λόγος) αν θα μου φέρει κατιτίς είμαι για τον ΄Αη;;;; 
Δε θέλω όμως να γκρεμίσω το παιδικό όνειρο. 
Ούτε τη δική μου ελπίδα. 
- Δε θα μου φέρει κάτι φέτος. Του ζήτησα να φέρει σε εσάς. 

Το μόνο που τελικά με ευχαριστεί με τις γιορτές και είναι διαφορετικό από τις προηγούμενες μέρες, είναι οι διακοπές μου. 
Αλλά κι αυτές, ενώ τις περιμένω πώς και πώς τόσο καιρό, όταν επιτέλους φτάνουν, αρχίζω και αγχώνομαι, γιατί δεν ξέρω πώς να αξιοποιήσω τον ελεύθερο χρόνο μου και φοβάμαι μήπως βαρεθώ να κάθομαι. 
Αναμφισβήτητα, είναι πολύ ωραίο να έχεις διακοπές, αλλά επίσης είναι ωραίο να έχεις και λεφτά για να κάνεις πράγματα, όπως επίσης και φίλους που να έχουν άδεια και να γυρνοβολάμε όλοι μαζί, χωρίς σκοπό, όλη μέρα. 
Και για την ακρίβεια δεκαπέντε ολόκληρες μέρες. 
Και νύχτες. 
Γιατί το ρολόι μου αυτομάτως αφουγκράζεται την αλλαγή και δεν κοιμάμαι σχεδόν καθόλου. 

Οι μέρες πλησιάζουν επικίνδυνα και όλοι τρέχουν πανικόβλητοι και συντονίζονται στο ρυθμό των γιορτών. 
Παρατηρώ τους ανθρώπους στους δρόμους και στα μαγαζιά για να δω αν αυτοί χαίρονται, αλλά δε βλέπω τίποτα. 
Να νιώθουν άραγε κάτι ή απλά έχουν μπει στον αυτόματο κι αυτοί και τρέχουν; 
Σακούλες πάντως δε βλέπω πολλές. 
Μόνο μπαινοβγαίνουμε μηχανικά στα καταστήματα και ψάχνουμε... 
Τι ψάχνουμε, δεν ξέρω... 
- Τι θα κάνεις τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά; με ρωτάνε φίλοι. 
- Τίποτα! 
- Τίποτα; Πώς τίποτα;; Θα βγεις ή θα πας σε κάποιο σπίτι; 
- Θα κάτσω στο δικό μου σπίτι και θα κοιμηθώ! απαντώ με ιδιαίτερη ικανοποίηση που επιτέλους αυτά τα Χριστούγεννα έχω συγκεκριμένο πλάνο. 
Και γιατί να βγω παρακαλώ; 
Αυτή τη φορά, λέω να με βρει κοιμισμένη ο νέος χρόνος, γιατί τις προηγούμενες που με έβρισκε ξύπνια, δεν είδα ιδιαίτερη προκοπή. 
Γυρίζω σπίτι κατάκοπη. 
Βράδυ. 
Δύσκολη μέρα σήμερα. 
Σχολείο, μαθήματα, σεμινάρια, φωνές, άγχος και κούραση. 
Επιτέλους ησυχία... 
Και τι βλέπω μπροστά μου;; 
Όλη η αποθήκη στο σαλόνι μου! 
Σακούλες με μπάλες, λαμπιόνια, αστεράκια κι όλα τα συναφή, με κοιτάζουν φοβισμένα και περιμένουν να ασχοληθώ μαζί τους. 
Παίρνω τηλέφωνο τον αυτουργό. 
Ή μάλλον ΤΗΝ αυτουργό. 
- Μαμά, τι είναι όλα αυτά στο σαλόνι μου;;; 
- Ε, είπα να σε βοηθήσω λίγο και να τα ανεβάσω από την αποθήκη, μήπως φιλοτιμηθείς και στολίσεις κάποια στιγμή το σπίτι. 
- Και ποιος σου είπε ότι βαριόμουν να κατέβω μέχρι την αποθήκη; Απλά έχω πάρει απόφαση να μη στολίσω φέτος. 
- Και γιατί παρακαλώ; 
- Γιατί πενθώ. 
- Για τι πενθείς;;; 
- Για τη χαρά που δεν έχω εγώ και οι άλλοι γύρω μου, για αγαπημένους ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή, για τους φίλους μου που φεύγουν στο εξωτερικό, για τους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε και για όλους εκείνους που έχουν αρρωστήσει σωματικά και ψυχικά με όλη αυτή την κατάσταση. 
- Καλά, μη στολίσεις τότε. Το μπαλκόνι πάντως το στόλισα. Βγες και άναψε τα λαμπάκια! 
Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρ 
Κλείνω το τηλέφωνο. 
Μετά από δύο λεπτά ξαναπαίρνω. 
- Ααα,δε σου είπα! Μη φτιάξεις γαλοπούλα για τα Χριστούγεννα. 
- Γιατίιιιι;;; 
- Γιατί έχω λιμπιστεί εκείνο το ρολό με τον κιμά που φτιάχνεις τέλεια και το προτιμώ από τη γαλοπούλα. 
- Έχεις τρελαθεί παιδάκι μου;;; Τα Χριστούγεννα θα φάμε γαλοπούλα. Έτσι είναι το έθιμο. 
Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ 
Εδώ χάσαμε τα ήθη και μείναμε κολλημένοι στα έθιμα; ...οεο;;;;;; 

Βγαίνω μια βόλτα στη γειτονιά για να δω αν είναι στολισμένα τα σπίτια. 
Και είναι!! 
Δεν ξέρω αν είναι λιγότερα από τις άλλες χρονιές, αλλά πάντως κάθε πολυκατοικία έχει τα δικά της φωτεινά μπαλκονάκια. 
Αναρωτιέμαι πού να βρήκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι την όρεξη και τη διάθεση να στολίσουν. 
Να είναι άραγε ευτυχισμένοι; 
Να ξέρουν κάτι που δεν ξέρω;; 
Επιστρέφω σπίτι και βγαίνω στο μπαλκόνι. 
Διακόπτης στο on. 

Φωνές, γέλια, χαρές. 
Κόλλες, χρυσόσκονες, χαρτονάκια κι άλλα πολλά μπιχλιμπιδάκια στη μούρη μου, στην μπλούζα μου, στο πάτωμα, παντού. 
Κι όταν λέμε παντού, εννοούμε παντού! 
Τελικά στολίζω. Την τάξη μου. 
Στο κασετόφωνο τέρμα τα Τρίγωνα Κάλαντα και το Χιόνια στο καμπαναριό. 
Φωνές, γέλια και αγάπη. 
ΠΟΛΛΗ αγάπη... 
Αρχίζει και μ' αρέσει λίγο. 
Λίγο είπα!! 

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά είναι τα μόνα που χαίρονται πραγματικά στις γιορτές. 
Και οι γονείς επίσης. 
Που βλέπουν τα παιδιά τους χαρούμενα και χαμογελαστά. 
Άρα (επίσης καταλήγω στο συμπέρασμα), αν δεν μπορούμε από μόνοι μας να νιώσουμε χαρά, ίσως να το καταφέρουμε αν κάνουμε χαρούμενους τους γύρω μας. 

- Την Παρασκευή θα κάνουμε πάρτυ! λέω στα παιδιά. Μη φέρετε τσάντες. Και μετά θα δούμε το θεατρικό του σχολείου μας. 
Όλα όρθια. 
Όλα πάνω μου. 
Μια αγκαλιά. 
Αρχίζω και συγκινούμαι λίγο. Λίγο είπα!! 
Πάρτυυυυυυυ!!! 
Φωνές, χαρές, τραγούδια, δωράκια και γέλια. 
Φοράμε όλοι τα καλά μας, τρώμε, πίνουμε και χορεύουμε!! 
Έρχονται και οι άλλες τάξεις επίσκεψη. 
Τους κερνάμε από τα καλούδια μας (να 'ναι καλά οι γονείς, που ανταποκρίνονται άμεσα και πρόθυμα σε ό,τι κατέβει στο κεφάλι της δασκάλας) και χορεύουμε όλοι μαζί. 
- Είναι το καλύτερο πάρτυ που κάναμε ποτέ!! 
- Σας αγαπάμε κυρία! 
- Πώς θα αντέξουμε μακριά σας δεκαπέντε μέρες;; 
(υπάρχει άνθρωπος που δε θα αντέξει μακριά μου δεκαπέντε μέρες;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;) 
Τα όμορφά μου τα παιδάκια... 
Τα μάτια τους λάμπουν από χαρά... 
Με τόσο απλά πράγματα... 
Θα μου λείψουν κι εμένα... 
Συγκινούμαι. 
ΠΟΛΥ. 
Πολύ είπααα;;; 
Έρχεται μία μαμά να μου ευχηθεί για τις γιορτές. 
- Καλές γιορτές να έχετε! 
- Ευχαριστώ πολύ! Επίσης! 
- Σας ευχαριστούμε πολύ για όσα κάνετε. 
- Να 'στε καλά! 
- Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα (τρεμουλιάζει η φωνή της) και σας παρακαλώ πολύ να μου προσέχετε το παιδί... 
Δακρύζει. 
Και φεύγει. 
Τι ήταν αυτό τώρα;;; 
Τόσο όμορφο, τόσο απλό, τόσο δυνατό. 
Δακρύζω κι εγώ. 
Λίγο; Πολύ; Δεν ξέρω. 
Έχασα και την αίσθηση του μέτρου. 
ΔΑΚΡΥΖΩ είπα!! 
Εγώωωω;;; 
Ε ποτέ!! 
Λες να έχει μπει κάτι στο μάτι μου ή με έχει διαποτίσει το χριστουγεννιάτικο πνεύμα από την κορφή ως τα νύχια; 
Λες να μου μείνει κουσούρι όλη τη χρονιά;; 
Δε βαριέσαι... 
Ας αφεθώ κι ό,τι γίνει... 
Κι έγινε. Του αλαλαγμού!! 
Γυρίζω σπίτι βράδυ. 
Κουρασμένη. 
Τα στολίδια με κοιτάζουν ακόμα μέσα απ' τις σακούλες τους απογοητευμένα. 
Αρχίζω να τα βγάζω γρήγορα γρήγορα (μη τυχόν και το μετανιώσω),να τα αραδιάζω σε διάφορες γωνιές του σπιτιού και να ανάβω οτιδήποτε μπορεί να ανάψει. 
Στολίζω μέχρι και το αυτοκίνητο. 
Πιο φαντασμαγορία πεθαίνεις!! 
Παίρνω αμέσως τη φίλη μου την Κάλλη τηλέφωνο. 
ΘΕΛΩ να απαλύνω όσο το δυνατόν και όσο μπορώ περισσότερο τον πόνο της... 
Κανονίζω να βγω με το φίλο μου το Φώτη. 
ΘΕΛΩ να τον χορτάσω όσο το δυνατόν περισσότερο μέχρι να φύγει για τα ξένα... 
Αύριο θα δω τη φίλη μου με το μωρό της. 
ΘΕΛΩ να το πάρω επιτέλους αγκαλιά... 
ΘΕΛΩ να περάσω αρκετό και ουσιαστικό χρόνο με τη μητέρα μου... 
Αρχίζουν αυτή τη βδομάδα και οι αναγνώσεις στο θέατρο, όπου θα δω όλους τους θεατρικούς φίλους μου και θα επιλέξουμε το φετινό μας έργο! 
Αχ Παναγιά μου, πώς θα τα προλάβω όλα αυτά σε δεκαπέντε μόνο μέρες;; 
ΘΕΛΩ να δω και τους άλλους φίλους μου! 
Ωχ Παναγιά μου, πρέπει κάποια στιγμή να σβήσω κι εκείνα τα λαμπιόνια στο μπαλκόνι μου. 
Θα με λιανίσει η ΔΕΗ.

Ήρθαν επιτέλους Χριστούγεννα! 
Τα δικά μου Χριστούγεννα!! 
Χαρούμενα, λυπημένα, συντροφικά, μοναχικά, γκρινιάρικα, γελαστά, γιορτινά, σπιτικά... 

Εύχομαι σε όλους να ανακαλύψετε τα δικά σας Χριστούγεννα και να βρείτε κάτι απλό και μικρό που θα κάνει χαρούμενους εσάς και τους άλλους γύρω σας... 

Να έχουμε καλές γιορτές, όπου είμαστε τώρα, με αυτούς που είμαστε τώρα και με όσα έχουμε τώρα! 

Γλυκό, χριστουγεννιάτικο φιλί σε όλους!

Κατερίνα Καρύδη